با وجود تمام پیشرفت های خیره کننده هوش مصنوعی در سال های اخیر، بعضی ضعف ها همچنان نشان می دهند که حتی پیچیده ترین مدل ها هم محدودیت هایی بنیادی دارند. یکی از این موارد، ناتوانی چت جی پی تی در اعلام ساعت به صورت دقیق است. این مشکل برای بسیاری از کاربران تعجب آور است، زیرا چت جی پی تی در حوزه هایی مانند نوشتن متن، تحلیل داده، برنامه نویسی و پاسخ دهی به سوالات پیچیده عملکردی بسیار فراتر از انتظار دارد. در این مقاله بررسی می کنیم چرا چنین هوش مصنوعی پیشرفته ای از اعلام زمان ناتوان است و چه عواملی در پس این محدودیت وجود دارد.
چرا چت جی پی تی نمی تواند ساعت را اعلام کند؟
پیش از بررسی دلایل فنی، مهم است بدانیم که چت جی پی تی از نظر طراحی به گونه ای ساخته نشده که به اطلاعات لحظه ای دسترسی داشته باشد. این موضوع شامل زمان، تاریخ، وضعیت آب و هوا و دیگر داده های زنده می شود. داده هایی که مدل بر اساس آن آموزش دیده محدود به گذشته هستند و به همین دلیل پاسخ های لحظه ای به شکل طبیعی در توان آن قرار نمی گیرد. این محدودیت به ساختار اصلی مدل های زبانی مربوط است، نه به یک نقص ساده یا خطای نرم افزاری.
هوش مصنوعی چت جی پی تی بار ها در پاسخ به سوال «ساعت چند است؟» یا از اعلام زمان امتناع می کند یا پاسخی اشتباه ارائه می دهد و حتی پاسخ های درست نیز با پرسش دوباره تغییر می کنند.
توضیح رسمی چت جی پی تی درباره ناتوانی در اعلام زمان
زمانی که کاربران از چت جی پی تی سوال های مرتبط با زمان بپرسند، معمولاً پاسخی مشابه دریافت می کنند: «من به ساعت دستگاه یا موقعیت مکانی شما دسترسی ندارم، بنابراین نمی توانم زمان دقیق را اعلام کنم.» این پاسخ نشان دهنده یکی از اصول طراحی هوش مصنوعی های مولد است. این مدل ها نه به ساعت سیستم دسترسی دارند و نه به حسگر های سخت افزاری، و همین موضوع مانع ارائه زمان واقعی می شود.
بر اساس گزارش های منتشر شده، چت جی پی تی نه تنها قادر به اعلام دقیق زمان نیست، بلکه در بعضی موارد زمان را به شکل کاملاً اشتباه اعلام می کند.
چرا این مشکل از ابتدا وجود داشته و هنوز هم حل نشده است؟
ناتوانی چت جی پی تی در اعلام ساعت مشکل تازه ای نیست و کاربران بار ها درخواست کرده اند که این محدودیت رفع شود. با این حال، این اختلال نه به نقص عملکرد، بلکه به ماهیت مدل های زبانی مرتبط است. برای رفع این مشکل باید مدل به نوعی «دسترسی مستقیم» به سخت افزار سیستم یا داده های زنده اینترنت داشته باشد، که این کار خطراتی از جمله افشای داده های خصوصی کاربران ایجاد می کند.
به همین دلیل شرکت هایی مانند اوپن ای ای با احتیاط فراوان در مورد دادن چنین دسترسی هایی تصمیم می گیرند.
تفاوت گوشی ها و کامپیوتر ها با هوش مصنوعی در تشخیص زمان
ساعت در دستگاه هایی مثل گوشی و رایانه توسط تراشه داخلی، تنظیمات سیستم عامل و هماهنگی با سرور های زمان جهانی مدیریت می شود. اما هوش مصنوعی مولد مانند چت جی پی تی چنین زیرساخت سخت افزاری داخلی ندارد و مستقل از سیستم کاربران عمل می کند. طراحی آن مبتنی بر تحلیل زبان و داده های از پیش ثبت شده است، نه پردازش داده های زنده.
به همین دلیل چت جی پی تی بدون دسترسی به ابزار های سیستم نمی تواند مانند یک کامپیوتر معمولی زمان را تشخیص دهد.
چرا برخی کاربران دسکتاپ پاسخ دقیق تری دریافت می کنند؟
در بعضی موارد، کاربران نسخه دسکتاپ چت جی پی تی با فعال کردن قابلیت جست و جو، پاسخ دقیق تری دریافت می کنند. این موضوع به دلیل استفاده مدل از ابزار های داخلی سیستم یا جست و جوی اینترنتی است، نه بهبود توانایی ذاتی هوش مصنوعی. زمانی که امکان جست و جو فعال باشد، چت جی پی تی می تواند زمان را از یک منبع آنلاین استخراج کند.
این موضوع باعث شده که برخی کاربران تصور کنند مدل از طریق سیستم ساعت را تشخیص می دهد، در حالی که چنین چیزی صحت ندارد.
تایید رسمی اوپن ای ای درباره این محدودیت
سخنگوی اوپن ای ای چندین بار اعلام کرده که مدل های هوش مصنوعی این شرکت به اطلاعات زنده مانند زمان، موقعیت مکانی یا وضعیت دستگاه کاربران دسترسی ندارند. این محدودیت به دلیل جلوگیری از جمع آوری داده های حساس کاربران طراحی شده است. بنابراین اعلام ساعت دقیق نه تنها ممکن نیست، بلکه یک انتخاب آگاهانه امنیتی محسوب می شود.
این تصمیم همچنین باعث می شود مدل کنترل شده تر، قابل پیش بینی تر و محافظت شده تر عمل کند.
نتیجه گیری
ناتوانی چت جی پی تی در اعلام ساعت دقیق یک نقص ساده نیست، بلکه نتیجه مستقیم طراحی و ساختار مدل های زبانی است. این مدل ها برای پردازش اطلاعات زبانی و تولید پاسخ های تحلیلی طراحی شده اند، نه برای ارائه داده های لحظه ای یا اتصال به سخت افزار کاربران. هرچند امکان جست و جوی اینترنتی تا حدودی این محدودیت را دور می زند، اما اساس ماجرا ثابت است: هوش مصنوعی مولد نمی تواند مانند یک دستگاه دیجیتال واقعی زمان را تشخیص دهد.
این موضوع نشان می دهد که هوش مصنوعی، با وجود توانایی های گسترده، همچنان از برخی قابلیت های ابتدایی که برای انسان یا دستگاه های معمولی ساده است، محروم است. ادامه مسیر توسعه هوش مصنوعی به احتمال زیاد شامل پیدا کردن راه هایی ایمن، قابل اعتماد و غیر تهدید کننده برای دسترسی به اطلاعات زنده خواهد بود.